صفحه 406

مسئله 115- يكى از گناهان بزرگ در اسلام كه قرآن آن را در حدّ كفر مى‏داند، تعليم سحر و تحصيل و به كارگيرى آن است، و اگر اجرتى براى تعليم و يا به كارگيرى آن بگيرد، در حكم ميته و حرام است و مالك نمى‏شود، و آن اقسامى دارد و كلّيۀ اقسام آن حرام است، چه مضر براى ديگران باشد نظير تفرقۀ بين زن و شوهر، يا نافع براى ديگران باشد نظير ايجاد محبّت بين زن و شوهر، و چه تصرّف در جسم يا جان يا مال كسى باشد نظير ايجاد عداوت بين دو نفر يا دل‌سرد نمودن كسى را از كارش، و يا گره‏انداختن در كسب و كار و امثال اينها، و چه تصرف، نباشد، نظير احضار ارواح يا اجنّه و يا خواب مغناطيستى براى تجسّس از كار كسى و يا خواندن افكار به‌واسطۀ آنها.

مسئله 116- تعليم و تحصيل و به كارگيرى رمل و اسطرلاب و علم طلسم و احضار ارواح و اجنّه و فرشته و خواب مغناطيسى و شعبده و كلّيۀ علوم غريبه حرام است، گرچه براى تفحّص و تجسّس نباشد.

مسئله 117- هیچ‌کدام از علوم غريبه حجّيت ندارد و چيزى به‌واسطۀ آن اثبات نمى‏شود، گرچه به‌واسطۀ آنها يقين حاصل شود، زيرا يقينى حجّت است كه از راه متعارف پيدا شود.

مسئله 118- توبۀ ساحر همان پشيمانى از گذشته و دست برداشتن از اين گناه زشت و بزرگ است، و چه بسيار خوب است كه به‌واسطۀ بطلان سحر از ديگران و يا از راه ديگر، جبران خسارت كند، ولى اگر آثار سحر او باقى است، چنانچه مى‏تواند خودش يا ديگرى بايد آن سحر را باطل‏ نمايد، همان‌گونه كه اگر به گوش كسى كه سحر شده، رسيده باشد، بايد او را راضى كند و اگر راضى نشد، توبۀ تنها كفايت مى‏كند.